Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Fight Club

Ο πρώτος κανόνας του Fight Club: Δεν μιλάς για το Fight Club. Ο δεύτερος κανόνας του Fight Club: Δεν μιλάς για το Fight Club.
Ο υλικός κορεσμός και η αίσθηση της κενότητας οδηγούν έναν υπάλληλο γραφείου (Edward Norton) στην αϋπνία. Από εκεί οδηγείται στα μεταμεσονύχτια κέντρα υποστήριξης για κάθε πικραμένο, ώσπου τελικά γνωρίζει τον Tyler Durden (Brad Pitt), έναν μυστηριώδη αναρχικό πωλητή σαπουνιών. Αυτός του προτείνει την ίδρυση του Fight Club , όπου οι όλοι οι άντρες,αστοί, θα εκτονώνονται μέχρι τελικής πτώσης.
Το “Fight Club” είναι μία από τις λίγες ταινίες που έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη αναστάτωση στα κινηματογραφικά δρώμενα. Όχι μόνο οδήγησε στην απόλυση του τότε διευθυντή της Fox που επέτρεψε την έξοδό της στις αίθουσες αλλά, οδήγησε το κοινό στην κατηγοριοποίηση τριών διαφορετικών ομάδων. Εκείνων που το λάτρεψαν, εκείνων που το μίσησαν κι εκείνων που δεν το κατάλαβαν.
Ο Fincher για μια ακόμα φορά αποδεικνύει την μοναδικότητά τους ως σκηνοθέτης. Εμπνευσμένος από το βιβλίο του μοσχοπουλημένου συγγραφέα Chuck Palahniuk, πλάθει και δίνει ζωή σε μια υπόθεση που, όσο αλλοπρόσαλλη φαντάζει αρχικά, σταδιακά δικαιολογεί κάθε λεπτό.
Η δράση είναι καταιγιστική, η ατμόσφαιρα σκοτεινή, μυστηριώδης, δαιδαλώδης κι αναιγματική. Όχι μόνο δεν μας κουράζει αυτό αλλά, μας κάνει μέλος μιας αδελφότητας και μιας φιλοσοφίας στην οποία έκπληκτοι ανακαλύπτουμε πως θα μπορούσαμε να είμαστε μέλη της αφού ανήκουμε στην ίδια γεννιά. Μιας γεννιά θύμα του υπερκαταναλωτισμού και του φαίνεσθε. Μια γεννιά αποχαυνωμένη από τις σύγχρονες συμβάσεις της ευπρέπειας και του πρέπει.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails